لیلایم و نیست باکم...

نمیدانم چرا

راه که میروم در این کوچه ها

در این شهرها

راه که میروم

بعضی ها جوری نگاهم میکنند که انگار

کار زشتی را مرتکب شده ام

نمیگویم هرگز خطا نکرده ام

ولی هرگز خطایی مرتکب نشده ام که آن را با چادر و یا لباس حجابی ام بپوشانم

حجاب من...پرچم دنیای من است

حجاب من باورم است

وعده ایست بین من و خدایم

چیزی جز این نیست

راه که میروم

میگویند خودنمایی میکند

میگویند خدا میداند چه ها که نکرده

ولی نه...من تشنه ی محبت کسی نیستم

گدای توجه انسانها نیستم

فقط خودم هستم

باورم این است که خودمم نه شما...نه کس دیگری...خودمم

میفهمید

باوری که تا الان هم تاوانش را پس داده ام

اما هرگز حاشایش نخواهم کرد

نمیدانم کدام قانون...کدام تبصره...کدام ماده میگوید

حجابی ها خودنمایی میکنند

حجابی ها خود اتکایی میکنند نه خودنمایی

چرا نمیخواهید بپذیرید در هرجایی خوب و بد هست

"دیوانگیست تمام گلهای رز دنیارا به خاطر بوته ای از آن که خار داشت زشت پنداشت"

میفهمید دیوانگیست...

پس با قضاوتهای نادرست چهره ی کسی را سیاه نکنیم...

کمی هم عاقلانه بیندیشیم

کمی هم جای دیگران باشیم

کمی هم استثنا قایل شویم